Deze serie laat de tweedeling laten zien van een leven vol internationale verhuizingen. Kinderen vol veerkracht, potentie en een scala aan levenservaring. Én het zijn kinderen die iets meedragen.
Voor een expat kind is een leven continue in beweging, waarbij de loopbaan van de ouder(s) de richting bepaalt.
Kinderen van expatriates zijn gedeeltelijk aanwezig op hun een nieuwe plek en gedeeltelijk nog in de vorige. Het kan even duren voordat je er helemaal bent. Het maakt wortels schieten lastig.
Toch is het leven van een expat kind niet altijd zwaarmoedig. Integendeel, in gesprek met deze kinderen voelde ik een lichtheid. Ze lijken de continue transities te accepteren. Het is haast een comfortabel-heid met verandering. Ik ontmoet zelfbewuste kinderen, die stevig de wereld inkijken.
Vragend naar hun toekomstbeeld zien ze de wereld als hun speelveld. Grenzen zijn vervaagd. Nergens thuis horen biedt blijkbaar mogelijkheden.
Er is ook een keerzijde. Het achterlaten van school, vriendjes, huis en plaatsgebonden activiteiten laten een rafelrandje achter in hun bestaan. Er is missen, verdriet, soms boosheid. Het is niet altijd mooi en ook deze kant mag van mij gezien worden.
Het expat-leven is geen zwart-wit verhaal. Voorbij de oordelen en overtuigingen wordt zichtbaar dat het een intense en boeiende periode kan zijn. Een dans vol tegenstellingen. Uiteindelijk raakt het de kern van het ultieme ouderschap dilemma: dat wat je naar beste weten hebt gedaan, was dat ook het beste voor je kinderen?
Over de fotograaf Iris Valentina was zelf expat-kind in haar jeugd en werd later expat-vrouw en moeder. De krassen die het veelvuldig verhuizen als kind op haar ziel achterlieten, gaf ze door aan haar eigen dochters. Het avontuur en plezier van de reizen ook.
This series shows the dichotomy of a life full of international relocations. Children full of resilience, potential and a range of life experience. And they are children who carry something.
For an expat child, a life is continuously in motion, in which the career of the parent(s) determines the direction.
Children of expatriates are partly present in their new place and partly still in the previous one. It may take you a while to get there. It makes rooting difficult.
Yet the life of an expat child is not always gloomy. On the contrary, in talking with these children I felt a lightness. They seem to accept the continuous transitions. It is almost a comfort with change. I meet self-confident children, who look firmly at the world.
Asking about their vision of the future, they see the world as their playing field. Boundaries are blurred. Belonging nowhere apparently offers possibilities.
There is also a downside. Leaving school, friends, home and place-specific activities behind leave a frayed edge in their existence. There is missing, sadness, sometimes anger. It's not always pretty and this side of me can also be seen.
Expat life is not a black and white story. Beyond the judgments and beliefs, it becomes clear that it can be an intense and fascinating period. A dance full of contradictions. Ultimately, it gets to the heart of the ultimate parenting dilemma: that what you did to the best of your knowledge, was it best for your children?
About the photographer Iris Valentina was an expat child herself in her youth and later became an expat wife and mother. She passed on to her own daughters the scratches left by frequent moving as a child. The adventure and fun of the travels too.
